RAYLAR VE REMİLLER

Gömüldüğüm gece, soyundum yüzümü İstasyon doğurdu remiller Dağılırken içimdeki tufanda Hakikat: Varoluşun yanlış uğultusuymuş Boğuntusuymuş insan hep Kendine geç kalmanın Ben ki her sağanakta yontusuydum masalların Düştüm sarkacın kanatlarından Kalktım. Bozgunumu öptüm Büküldüğüm raylarda geçmişin tortusu Adlandıramadığımı arayıp, dolandım boşluğa.