ZAN

zamandan önce doğdum. bir avuç sesti ömrüm

gölgenin izi kaldı karanlığın ağzında

aynada haritasız unutmuştum denizi

annemin göğsünde eskiyen aşktım

ben günah işledikçe incelmişti arz

döndüm! kabileydiniz çok yüzlü bir çarmıhta

beni de terk ederken bir Tanrıyla aldatın

hiçbir sesi sevmedi ağzımdaki uçurum

serçelerin duasıyla büyümüştüm bir gece

avlunuzun kızıydım. çok denedim ölmeyi

her sokak sevişimde kanardı bileklerim

rüzgârsa içimdeki en eski büyücüydü

onarırdı çöllerde kırılan asasını

gölgeme bağdaş kuran ay perisiyle

masallar ki o eksik gölgemden kalmışlardı

yüzümün yittiğini söylediğinde babam

bendim gökyüzünün son götürdüğü uçurtma

adanmış bir kuyuydum odaların yasına

ırmaklar hiç dönmedi. oysa döndüm

k a b i l e y d i n i z

zaman şimdi zan altında

ZEYNEP KÖYLÜ